/

نفیسه دستم را گرفته بود
یک نفر که صورتَش را پوشانده بود داشت گریه میکرد
من مبهوت بودم
مردم را نگاه میکردم
نفیسه دستم را گرفته بود و با خودش میبُرد وسط ِ شلوغی ها
آن مرد زیر ِ لب، روضه ی عبّاس را میخواند
صدایش واضح نمی آمد
امّا خیلی غمگین بود
دیدم دستم یک لیوان آب است
یک مَشک انداخته بود روی دوشَش و داشت به همه آب میداد
..تشنه بودیم
نگاهم افتاد به شال ِ سبزش
دور شد
ای اهل ِ حرم سیّد و سالار نیامد
یک دسته ی دیگر وارد ِ صحن شدند
سَرم را چرخاندم
...
عزیز نشسته بود روی ویلچر
گفتم نگاهم کُند
میخواستم ازش عکس بگیرم
نگاهم کرد
...
یک گوشه روبروی حرم
جلوی حجره ی خدام نشَستم
چادرم را روی سَرم کشیدم
نفیسه دیگر نبود
عزیز هم همینطور
دستم را هیچ کس نگرفته بود
سلام دادم
همین جا
و تصویر ِ حرم تارتر و تارتر میشد
و بغض ِ چند کلمه
که میشِکست
و اندوهی
که جاری
...

صحن ِ انقلاب
مشهد ِ مقدّس
...

(و امروز، یکم محرّم الحرام 1436)
.